Karanlık bırakırken kendini,
Aydınlığın sessiz kollarına,
Bir devrin sonu gelirken,
Bir diğerini başlatan hayat,
Gece dinlenen güzel kokulu bitkilerimizi,
Şafakla doyurdu yine.
Sıcak ve şefkatli yüreğiyle…
Yükseldikçe derinleşen gökyüzünde kuşlar,
En dibe vurulmuş özgürlüklerini,
Doyumsuzca uçarak kanıtladılar.
İnsanoğlu ise,
Ümidin başı boş gezdiği saatlerde,
Karnında dertlerin tokluğuyla,
Gözleri yerde
Acı çayını yudumladı.